zondag 30 november 2014

6. xtreme haircutz


Zoals beloofd: kapsels uit de jaren '80. Vorige blog begonnen we met de beste vampierfilm tussen Nosferatu en TWILIGHT: The Lost Boys (1987):



Deze film bevat ook (niet-ironisch) een ingeoliede saxofoonspeler die iedereen moet gezien hebben voor hij/zij sterft:


De inspiratie voor dit thema kwam trouwens nadat ik Heathers (1988) had bekeken. Zeer speciale film: je denkt eerst dat het een klassieke high school romantische komedie gaat zijn, maar tegen het einde ben je thema’s van psychopathie, boulimie, moord, zelfmoord als populaire rage, date rape en lijnen als “fuck me gently with a chainsaw” tegengekomen. En ook een zeer mooie, jonge Winona Ryder en veel fantastische kapsels:

exhibit B: Heathers (1988) 




Tijdens mijn research kwam ik natuurlijk al snel de bekendste coming-of-age-filmregisseur van de jaren '80 tegen: John Hughes. Ik ontdekte dat ik, zonder het te weten en dankzij mijn moeder en lange jeugdvakanties, belachelijk veel van zijn films heb gezien: Weird Science, Ferris Bueller’s Day Off, 16 Candles, Pretty in Pink, The Breakfast Club...hij domineert echt de '80s. Hij schreef ook de hele Home Alone reeks die een grote impact had op elke jongen die in de jaren '90 opgroeide en misschien onze paranoia verklaart. De acteur die het jongetje speelde is trouwens nu, na een zware drugsverslaving, lid van The Pizza Underground, een pizza-themed Velvet Underground coverband. Het wijze aan John Hughes films (naast teenage love en pastelkleuren) is hoe populaire cultuur een grote rol speelt in de wereld van de personages: bv. in deze legendarische scène uit Pretty in Pink met Otis Redding zijn “Try a Little Tenderness” uit 19666.


_______________________________________________________

Interdecennial Connections Intermezzo: ‘80s VS ’00s gebruik van ‘60s FACE-OFF #1

Wat (welk decennium) is stoerder: Duckie van Pretty in Pink die passioneel danst voor TWEE cynische meisjes in een muziekwinkel met een poster van The Smiths

of

J-HOVA EN KANYE WUST die slippen in een door hen met KETTINGZAAG EN SOLDEERPISTOOL halfgedemonteerde luxeauto met VIER meisjes in openwaaiende bloezen?



U DECIDE. Wie durft er ook een genderanalyse te maken?
________________________________________________________________

exhibit C: Iona in Pretty in Pink (1986)















exhibit D: Lisa in Weird Science (1985)





















exhibit E: Madonna in 1985





















exhibit F: John Bender in The Breakfast Club (1985) en Steff in Pretty in Pink (golvend type)













exhibit E: Kevin in Repo Man (1984) (soort krul mullet)













exhibit G: Mike Score van A Flock of Seagulls (dit is echt)















exhibit H: Nicola Sirkis van Indochine























Ok, dat is genoeg voor deze keer.

Ik heb ook een vreemde/lugubere/triestige gewoonte hier in Aberdeen ontdekt: mensen hangen aan openbare banken kaarten, boodschappen en foto's ter herinnering van overledenen, vooral jongeren die in ongelukkige omstandigheden stierven. 









Ik vraag me af hoe dit begonnen is; is het een soort alternatief op het plaatsen van herdenkingsbanken? Het ziet er wat raar uit en je kan minder goed op de banken zitten, maar ik denk dat het vooral een goede manier is om iedereen aan het belangrijkste aspect van leven te herinneren: mortaliteit. 
Memento Mori


vrijdag 7 november 2014

5. Droevige Muziek

Oh boy, onlangs wat CD’s gekocht waaronder Elliott Smith van Elliott Smith, misschien wel het triestigste album dat ik bezit. Er zijn verschillende gradaties droefgeestige muziek: van melancholisch (Beach Boys, Nick Drake, The Smiths...) tot de depressies van ’80s postpunk (Bauhaus, Joy Division, PiL..) MAAR de diepste laag van smart wordt, geloof ik, bereikt door zeer trage, vrij eenvoudige, kale muziek. Het woord triestig is eigenlijk niet meer toepasbaar op deze level: het is meer een soort uitzichtloze pijn door gitzwart verdriet, waarbij de ego gaandeweg wegsterft. Het vroegste voorbeeld dat ik hier van vind is een nummer uit 1974 van Big Star, die ondanks hun naam én de titel van hun eerste album (#1 Record) nooit veel succes kenden.



Het nummer Holocaust van op hun derde, nooit afgewerkte album Third/Sister Lovers is een pijnlijke afdaling naar misschien wel de donkerste lijn ooit “You’re a wasted face/ You’re a sad-eyed lie/ You’re a HOLOCAUST.” De Holocaust is de ergste, triestigste gebeurtenis in ons collectief geheugen dus een meer sombere “you’re a x” vergelijking kan gewoon niet gemaakt worden; dit is de Marianentrog van dieptepunten. Probeer x te vervangen met een droeviger woord; het zal jou niet lukken. 

Dit soort donkere muziek komt hierna het meest voor in de jaren ’90 natuurlijk. Een paar voorbeelden (niemand luistert doorgestuurde muziek volledig door, maar laat het desnoods 30s afspelen en je zal de vibe wel verstaan):

 Vroege Cat Power: What Would the Community Think (1996):



 Steal My Body Home (1994) van Beck


Something in the Way van Nirvana natuurlijk (1991)


en Elliott Smith dus: 

als je ‘s nachts goed luistert naar de intro van Christian Brothers (1995) dan voelt de stijgende/dalende akoestische gitaarlijn als een botermes die langzaam jouw buikholte van onder naar boven openscheurt. 

Wie echt wil wenen kan deze zelfmoordscène uit de fantastische The Royal Tenenbaums bekijken waarin Elliott Smith's Needle in the Hay wordt afgespeeld (ik was te jong toen ik het eerst zag)



Volgende keer een vrolijker onderwerp: kapsels in jaren 80 films.

Exhibit 1: