2. Dystopie Hier

Op weg naar Aberdeen stopten we aan een rest area langs de M6 dichtbij Forton. Het gebouw waarin de standaard eten/toiletten combo te vinden was zag er zo uit:

veel beton, veel hoeken, ’60 futuristische design, donker glas, lijkt op een wachttoren ===> dit gebouw paste perfect in een DYSTOPIE.
Laten we even stilstaan bij dit fenomeen. Dystopische samenlevingen laten zich doorgaans kenmerken door ten minste een van volgende eigenschappen:
- totalitair regime
- verstikkende technologie
- weinig emotie/cultuur
- dehumanisatie
- extreme bureaucratisering
- geen vrijheid
....

Al lang bedenken auteurs gelijkaardige beangstigende toekomstscenario’s; van klassiekers als 1984, A Clockwork Orange, Brave New World, Der Process... tot meer hedendaagse voorbeelden als DA HUNGER GAMES. Het uitgangspunt van dit laatste werk (jongeren die elkaar in spelvorm moeten uitmoorden) lijkt trouwens verdacht goed op dat van een Japanse film uit 2000: Battle Royale.
Hier de trailer:


Deze film is NIET aan te raden voor jullie volgende family movie night; het is namelijk Japans en dus zeer messed up.

Toevallig zag ik maar twee dagen voor mijn vertrek naar Schotland de film Alpahaville uit 1965. Hierin probeert de nogal misogynistische geheime agent Lemmy Caution de totalitaire computer Alpha 60 (die elk aspect van de stad Alphaville organiseert) te vernietigen maar wordt hij ook verliefd op een inwoonster, Natacha.

De film inspireerde de naam van deze Duitse band met hun droevige, niet-gedateerde hit over eeuwige jeugd:

maar bevat ook een fantastische scene waarin Natacha, gespeeld door de prachtige Anna Karina, aan Lemmy vraagt wat liefde is; dit woord werd namelijk uit de officiële taalbijbel geschrapt (¿newspeak?). Eerst gaat Lemmy in op het controversiële en moeilijke verschil tussen sensualiteit en liefde ("...la volupté est une conséquence, elle n'existe pas sans l'amour") daarna krijgen we een antwoord op Natacha’s vraag in de vorm van recitaties uit Paul Éluard’s poëziebundel Capitale de la douleur (een uitstekende naam voor een emo band). Bekijk het HIER.

Terug naar dystopische gebouwen; Godard filmde Alphaville niet op speciale sets maar volledig in het Parijs van de jaren ‘60. Toch lijken de gebouwen en interieurs van Alphaville geloofwaardig dystopisch. Parallellen trekken tussen dystopische werken en hedendaagse ontwikkelingen in de politiek (zowel linkse als rechtse) en de maatschappij (cctv, NSA..etc.) is ondertussen zodanig cliché dat zelfs de minst radicale leerkrachten ooit wel iets als “Big Brodder is ons eigenlijk écht aan het watchen” zeggen. MAAR het is wel interessant hoe we in onze steden bepaalde gebouwen kunnen vinden die we puur visueel associëren met dystopieën. In de paar dagen dat ik hier in Aberdeen rondloop vond ik bv. al deze:

4 identieke torens lijken dystopisch misplaatst in mistig mijnveldlandschap

allemaal grijs, strakke lijnen, rechthoekig...Aberdeen wordt ook 'the Grey city' genoemd

dit is een cinema maar lijkt meer op het hoofdkwartier van een onderdrukkende overheidsagentschap

Deze laatste foto is eigenlijk een voorbeeld van iets dat dicht bij dystopie leunt maar toch nog iets anders is: het post-apocalyptisch landschap. Merkwaardig genoeg zijn in de beeldvorming hiervan ALTIJD twee dingen dominant: vernielde iconische gebouwen en vervallen transportwegen overwoekerd door de natuur. In Gent was er deze zomer (en misschien nog altijd) een uitstekend voorbeeld van zo een post-apocalyptische weg te vinden aan de werken aan het viaduct bij Ledeberg naar het Zuid (oprit/afrit vd E17), credits voor deze vondst gaan naar BEN DE SMET. Hoewel niemand dit ooit doet, voel jullie vrij om eigen vondsten/gedachten/bedenkingen te delen in de comments. Volgende keer: meer over mijn nieuwe vrienden en maaltijden hier, multipack coca-cola v.s. Irn-Bru en Nordrhein-Westfalen.

1. INTRODUXION

Beste vrienden, kennissen,

Ook ik begin een blog terwijl ik op Erasmus zit. Voor een kritiek op Erasmusblogs verwijs ik jullie door naar Köning Sam zijn eerste post. Deze blog zal dan ook geen chronologisch verslag zijn van mijn dagelijks leven hier in Aberdeen, Schotland. Wel zal het vooral gaan over interessante dingen die ik hier zie (en die jullie hopelijk ook interesseren), film, muziek, boeken, plaatsen, vibes, Steven Seagal emoties en de Happy Hot Dog Man.

"Make your dinner a weiner"

Nu ga ik een lokale delicatesse en het hoogtepunt van decadentie opzoeken: de deep-fried Mars bar. Keep it mellow