Toch geen
onafhankelijkheid voor Schotland, ik ontdekte dat er in Aberdeen 3 kerkgebouwen
zijn die omgevormd zijn tot bars/casino’s, sektarisch en Triad geweld binnen
studentenhomes begint op te flakkeren, alles goed met mij en mijn crew.
Een paar
dagen geleden zag ik in de Belmont Filmhouse Mystery Train van Jim Jarmusch
(1989).
De driedelige film volgt drie verschillende verhalen die zich op eenzelfde dag in Memphis afspelen. Aangezien alle personages naar dezelfde radio-uitzending van een van mijn lievelingsnummers, Blue Moon, luisteren, wordt het nummer in de film zo niet één keer maar DRIE keer afgespeeld als een heilige Blue Moon triniteit. De geest van Köning Elvis spookt niet alleen de muziek, plot en gesprekken van de film, maar zweeft in een scene ook letterlijk rond in een hotelkamer.
Sinds ik op mijn 10e het magisch realisme van Memphis zelf meemaakte, Elvis zijn, toegegeven, afschuwelijke woonplaats Graceland bezocht en hierna een cd van zijn nr. 1 hits eindeloos in de auto beluisterde, ben ik een grote liefhebber van Elvis.
De driedelige film volgt drie verschillende verhalen die zich op eenzelfde dag in Memphis afspelen. Aangezien alle personages naar dezelfde radio-uitzending van een van mijn lievelingsnummers, Blue Moon, luisteren, wordt het nummer in de film zo niet één keer maar DRIE keer afgespeeld als een heilige Blue Moon triniteit. De geest van Köning Elvis spookt niet alleen de muziek, plot en gesprekken van de film, maar zweeft in een scene ook letterlijk rond in een hotelkamer.
Sinds ik op mijn 10e het magisch realisme van Memphis zelf meemaakte, Elvis zijn, toegegeven, afschuwelijke woonplaats Graceland bezocht en hierna een cd van zijn nr. 1 hits eindeloos in de auto beluisterde, ben ik een grote liefhebber van Elvis.
Tegenwoordig
wordt hij door meesten als een grap gezien; dik, kitscherig wit pak, vergane
glorie, overdreven bakkebaarden, melige stem, gestorven op toilet. Zijn persoon
is zodanig veel geparodieerd, zodanig afgewaterd, zo niet-tijdloos opgegaan in
ons collectieve culturele canon (alliteratie trio) dat niemand hem nog serieus
kan nemen. 33% procent van de Belgische bevolking noemt haar kind nog liever Adolfie
dan Elvis (cijfers uit eigen statistisch onderzoek).
Maar Elvis
is interessant om DRIE redenen:
1) Zijn
leven is het prototype van de carrière en ondergang van de rock/pop icoon:
bescheiden afkomst => commerciële doorbraak => controverse => manische adoratie door fans, sekssymbool => muziek wordt geleidelijk zielloos en flets=> vergane glorie, wat voortsukkelen => niet-heroïsche dood => uitmelken van iconische status na dood. Denk aan een echt bekende muzikant, pas dit schema toe op zijn/haar carrière => kans is groot dat er veel gelijkenissen zijn. Zelfs al ze te jong sterven voor een tragisch verval zijn er gelijkenissen: hoe Elvis een lege betekenaar is geworden doet bv. denken aan hoe Kurt Cobain nu afgewaterd wordt tot een betekenisloos icoon op H&M T-shirts.
bescheiden afkomst => commerciële doorbraak => controverse => manische adoratie door fans, sekssymbool => muziek wordt geleidelijk zielloos en flets=> vergane glorie, wat voortsukkelen => niet-heroïsche dood => uitmelken van iconische status na dood. Denk aan een echt bekende muzikant, pas dit schema toe op zijn/haar carrière => kans is groot dat er veel gelijkenissen zijn. Zelfs al ze te jong sterven voor een tragisch verval zijn er gelijkenissen: hoe Elvis een lege betekenaar is geworden doet bv. denken aan hoe Kurt Cobain nu afgewaterd wordt tot een betekenisloos icoon op H&M T-shirts.
2) Elvis was vrij punk. Al werd hij in de ’70 de
diplodocus van kitsch en de oude orde, Elvis van de jaren ‘50 was (samen met de andere eerste rock&rollers) radicaal door
de manier waarop hij zich kleedde, gedroeg, zijn levenswijze etc. Zijn manier
van dansen was toen expliciet, zijn nummers waren snel en hard en,
beïnvloed door zwarte muzikanten, doorbraken raciale grenzen. Na de eerste rock
and roll wave zou het tot ’76 duren
voordat er weer zo rauwe, simpele muziek dominant was in de mainstream.
Onder de slogan “every generation gets the Elvis it deserves” probeerde de, in garagerock
kringen legendarisch, Extreme Elvis deze oorspronkelijk niet-conventionele
spirit van Elvis levend te houden: http://youtu.be/rxfV1cO7xWQ?t=27s
3) Veel van
zijn vroege muziek, zeker zijn Sun singles en eerste twee albums, is gewoon echt goed. Probeer
zonder het beeld van dikke Elvis te luisteren naar zijn geschreeuw op Hound Dog, de gitaar van Mystery Train, de droefheid van Don’t , de catchiness van That’s Alright Mama
of Don’t Be Cruel. Zelfs in de vroege jaren ’60 zijn er nog goede momenten:
zoals de epische parlando van Are You Lonesome Tonight of mijn lievelingsnummer
toen ik 10 was: Stuck On You. Vermijd alles Las Vegas, Hawaï en ’70
gerelateerd.
Elvis leeft ook door via zijn kapsel die momenteel in een afgezwakte vorm meeste overpriced koffiehuizen vult. Bovendien keek ik naar een filmpje van een vroeg optreden van Elvis en ontdekte dit: kijk hoe Elvis danst van 9:37 tot 9:40 en dan 9:47 tot 9:50
Elvis leeft ook door via zijn kapsel die momenteel in een afgezwakte vorm meeste overpriced koffiehuizen vult. Bovendien keek ik naar een filmpje van een vroeg optreden van Elvis en ontdekte dit: kijk hoe Elvis danst van 9:37 tot 9:40 en dan 9:47 tot 9:50
Vergelijk dit nu met de “Running Man”, niet de hilarische Koreaanse variëteitshow,
maar een basis
move in hiphop
en van de Melbourne shuffle
==> Elvis was een proto-raver
Wat ik wil zeggen heeft de New York Times ooit al veel eloquenter en bondiger samengevat:
"All the talentless impersonators and appalling black velvet paintings on display can make him seem little more than a perverse and distant memory. But before Elvis was camp, he was its opposite: a genuine cultural force. ... Elvis's breakthroughs are underappreciated because in this rock-and-roll age, his hard-rocking music and sultry style have triumphed so completely."
Laten we eindigen met een Elvis triptiek:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten